Paryż

Olbrzymia struktura z metalu i szkła (wys. 42 m, dł. 166 m, pow. użytkowa 70 tys. m2), wykonana wg projektu R. Piano i R. Rogersa, którzy uzyskali I lokatę w międzynarodowym konkursie ogłoszonym przez G. Pompidou. Na zewnątrz budynku umieszczono windy, instalacje wodociągowe, elektryczne, itp.

Instytucja, wg pomysłu Pompidou ma integrować różne dziedziny sztuki. W jej skład wchodzą: biblioteka publiczna, Muzeum Sztuki Współczesnej (przeniesione z Palais de Tokyo), Ośrodek Wzornictwa Przemysłowego, Instytut Badań i Koordynacji Akustyki i Muzyki. Oprócz stałych sal wystawowych, kinowych, widowiskowych, czytelni i pracowni w gmachu znajduje się zespół pomieszczeń rekreacyjnych; wydzielono osobny dział dydaktyczny dla młodzieży. Otwarcie nastąpiło 31 stycznia 1977 roku.

Stała ekspozycja znajduje się na piętrach trzecim i czwartym. Obejmuje ona m.in. malarstwo fowistów, Matisse'a, Duchamp-Villon'a, dzieła kubistów: Picasso, Braque, Leger; ponadto: Kandinsky, Chagall, Derain, Miro, Balthus, Giacometti oraz pop-art, nowy realizm, i in.

Oprócz tego przygotowywane są ekspozycje czasowe, jak np. w roku 1991 wielka wystawa poświęcona „rewolucji surrealistycz­nej" i jej twórcy Andre Bretonowi.

Długa arteria licząca ok. 1,5 km, rozciągająca się od mostu Notre-Dame do bd Saint-Martin. Pod nr 78, Peglise Saint-Merri (XVI w., przykład gotyku płomienistego). Pod nr 254, Peglise St-Nicolas-des-Champes. Budowany w latach 1420-1480. Powiększony w XVI w.

292, rue Saint-Martin. Zajmuje miejsce dawnego opactwa średniowiecznego. Budynki pochodzą z XVIII w. i mieszczą godne odwiedzenia „Muzeum Techniki" powołane dekretem Konwentu. W zbiorach m.in.: aparatura Lavoisiera, makiety lokomotyw z wszystkich okresów, przyrządy astronomiczne, zegary z XVI i XVII w., maszyny rolnicze z różnych epok. Niewyczerpana lista eksponatów: od maszyn arytmetycznych Pascala do maszyny parowej Watta.