Paryż

Kościół ten posiada jedną z najpiękniejszych fasad klasycystycznych Paryża, pełną cudownej równowagi i rytmu. Jest to zarazem połączenie architektur tak różnych, jak gotyk i klasycyzm. Ich wspólne występowanie wyjaśnić można długim czasem trwania prac, rozpoczętych w 1494 przez P. Chambigesa, a nie ukończonych jeszcze w połowie XVII w. Wszystko, co kryje się za fasadą było wykonane w stylu gotyku płomienistego. Kościół uniknął szczęśliwie modernizacji w XVII i XVIII wieku, lecz nie uszedł Rewolucji. Poddawany był pracom rekonstrukcyjnym i restauracyjnym w XIX w. W marcu 1918 roku w czasie trwania świąt kościół został trafiony pociskiem niemieckiej „grubej Berty", powodującym dziesiątki ofiar. Fasada, której pierwszy kamień położył Ludwik XIII w 1616 roku wydaje się być konstrukcją Clementa II Metezeau, pochodzącego ze słynnej rodziny architektów. Wskazuje się też na Salomona de Brosse jako na jej współtwórcę. To pierwsze dzieło we Francji, gdzie zastosowano spiętrzenie trzech porządków klasycystycznych (dorycki na parterze, joński na pierwszym piętrze, koryncki powyżej). Rzeźby są nowożytne, gdyż XVII wieczne zostały zniszczone podczas Rewolucji.

Organy pochodzące z XVII wieku wykonał Couperin, natomiast ich rzeźbiona skrzynia pochodzi z 1759 roku. W kościele znajdują się piękne stalle z XVI i XVII w., witraże z XVI w., wykonane przeż Pinaigriera (w większej części zniszczone).

Warto również zwrócić uwagę na flamandzkie „Sceny Męki Pańskiej", z ok. 1500 r.