Paryż

Nim przystąpiono do prac w roku 1876, bazylika była przedmiotem licznych sporów, począwszy od roku 1870, kiedy rozpisano subskrypcję na jej budowę. W trzy lata później Izba Deputowanych uchwaliła, że będzie to gmach użyteczności publicznej. W końcu jednak zdecydowano się na świątynię. Renan proponował zamienić kościół w Świątynię Zapomnianych, a poszczególne kaplice miały być przeznaczone: Maratowi, Marii Antoninie, itd.

W roku 1874 projekt wykonał P. Abadie, a w roku 1876 rozpoczęto budowę eklektycznej bazyliki w stylu romańsko-bizantyjskini, dla której wzorem była katedra St-Front w Perigueux. Kościół założony na planie krzyża greckiego o długości 200 m, szerokości 50 m, zwieńczony kopułą (wys. 83 m) osadzoną na wysokim bębnie, otoczoną czterema mniejszymi kopułami, wykonanymi z białego wapienia. Obok — wolno stojąca, czworoboczna dzwonnica (wys. 84 m) z dzwonem zwanym La Savoyarde (Sabaudka) ważącym 19 ton. Odlany w roku 1895 ofiarowany był przez cztery diecezje Sabaudii. Dzwonnica wzniesiona została w latach 1905-10 przez L. Magne. Budowla ma bogatą dekorację rzeźbiarską, wnętrze zdobione mozaikami i okładzinami matwurowymi. Ukończona została w roku 1910 i poświęcona w roku 1919.

Do Sacre-Coeur prowadzą monumentalne schody z tarasami, skąd rozciąga się panorama Paryża. Dzisiaj już zapomniano o żarliwej dyskusji i krytycznych ocenach, natomiast ta beza, jak nazywają ją niektórzy, zrosła się całkowicie z krajobrazem stolicy stając się jednym z jej symboli.

W maju 1991 r. w bazylice eksplodowała bomba, która uszkodziła wykonaną z brązu, zabytkową bramę kościoła.