Paryż

Pod koniec marca 1989 roku na dziedzińcu Luwru została oddana do użytku „Piramida". Autorem przedsięwzięcia jest Ieoh Ming Pei, jeden z najgłośniejszych współczesnych architektów — Chińczyk zamieszkały w USA, uczeń słynnego Gropiusa. Za projekt „Piramidy", którego przygotowanie przy użyciu komputera zajęło mu siedem miesięcy, otrzymał Legię Honorową z rąk prezydenta Francji Mitteranda.

W marcu 1983 roku Pei po raz pierwszy przedstawił Mitterandowi pomysł budowli. Lata 1984-85, kiedy trwały początkowe prace, przyniosły szereg dyskusji atakujących „Piramidę". Ostra reakcja prasy wynikała z odczytania projektu Peia, jako naruszającego narodową świętość.

Jest to szklana budowla wysokości 21,5 metra. „Piramida" przypomina wyglądem gigantycznego świetlika, przykrywającego nowe wejście do Luwru, a ściślej aż trzy wejścia prowadzące z Hallu Napoleona: w stronę pawilonu DENON (m.in.: Grecja, Rzym, sztuka etruska), do pawilonu SULLY (Orient, Egipt, malarstwo francuskie XIV--XVI w., pałac średniowieczny, historia Luwru); otwarcie pawilonu RICHELIEU przewiduje się na rok 1993. Szklane tafle (nad ich technologią pracowano dwa lata), zamontowane na konstrukcji z nierdzewnej stali, skrywają pod sobą trzy kondygnacje. Cała konstrukcja waży 200 ton. Pod ziemią zainstalowano kasy, punkty informacyjne, stoiska sklepowe. Znajdują się tam również: sala konferencyjna, lokale gastronomiczne, magazyny, pracownie konserwatorskie. Dzięki nowemu rozwiązaniu wejścia do muzeum jego powierzchnia wystawowa wzrosła niemal dwukrotnie. Wnętrze „Piramidy" najefektowniej prezentuje się z otwartej kabiny windy. Doskonałą orientację zapewniają zwiedzającym elektroniczne tablice.