Paryż

Ogrody Tuileries. Rozciągają się na przestrzeni od place de la Concorde do place du Carrousel oraz pomiędzy rue Rivoli i Sekwaną. W obrębie ogrodu, w pobliżu „Placu Zgody", znajdują się dwa pawilony: Jeu de Paume oraz Orangerie, należące do muzeum Luwru. W „Oranżerii" stała ekspozycja malarstwa — dzieła Renoira, Matisse'a, Deraina, Picassa, Utrilla, Soutine'a oraz Nimfy Moneta.

Ogród ten swoją nazwą przywołuje wspomnienie pałacu Tuileries, którego wznoszenie w roku 1564 rozpoczął Ph. Delorme z polecenia Katarzyny Medycejskiej. Następnie pracę kontynuowali J. Bulland (do 1572), J. Ducerceau (Pawilon Flory, 1608), L. Le Vau (Pawilon de Marsan, 1659) oraz F. Dorbay. Ogród został zaprojektowany przez A. Le Notre'a, twórcę „ogrodu francuskiego". Cechą charakteryzującą jest oś centralna, wokół której rozciągają się dwie osie równoległe oraz dwie osie poprzeczne utworzone przez aleje lub kanały wodne. Le Notre uważał, iż ogród przeznaczony jest także do oglądania. Dlatego tworzył wysoko położone tarasy po bokach.

W okresie Rewolucji w pałacu mieszkała zmuszona do opuszczenia Wersalu rodzina królewska. 9 listopada 1799 roku, nazajutrz po udanym zamachu stanu wprowadził się tu Napoleon Bonaparte, który polecił przebudować go w stylu empire'u. Odtąd aż do 1870 roku pałac był siedzibą francuskich monarchów. W czasie Komuny spłonął. Na miejscu rozebranych w roku 1884 ruin założono ogród. Ocalały tylko narożne pawilony — Flory (od strony południowej) i de Marsan (od północy), stanowiąc dziś zakończenie skrzydeł Luwru. W ogrodzie znajduje się szereg interesujących rzeźb, m.in. „Merkury" i „Sława" autorstwa Coysevoxa, prace braci Coustou oraz de La Pauttre i A.L. Barye.